2. Laatste week Spaans en begin rondreis Costa Rica

Bijna een maand onderweg en na eerste verslag ongeveer 5x backpack in en uitgepakt, 30 nieuwe mensen ontmoet, 4 hostels en 1 Airbnb gezien, 5 nieuwe dieren gespot (in nationale parken en badkamer) en 5 hoofdstukken van floating doctors studiemateriaal verder. Tijd voor een nieuw verslag dus.

Playa Samara
Met de groep van voornamelijk Duitse vrijwilligers van San Joaquin de Flores een weekend trip naar playa Samara gemaakt. Zou een van de mooiere stranden aan de westkust zijn, vond ik zelf wel meevallen. Werd afwisselend weekend met stappen, 5 uur vastzitten in restaurant door storm, hardlopen over een leeg strand weer heerlijk in de zon en zelfs weer gesurft voor het eerst na hernia operatie. Gelukkig nog niet verleerd, ging goed met rug en paar (kleine) golven gepakt. 
Na weekend wel heel veel zin om zelf op pad te gaan, de groep van voornamelijk 18-jarige voor het eerst op grote reis gaande vrijwilligers vind het wel erg spannend als we een bus missen en de discussie voor we een restaurant kiezen neemt de vorm van een politiek debat aan. 

San Joaquin
Na Samara terug voor tweede en laatste week Spaans les bij mijn gastgezin. Leuk om nu degene te zijn die gesprekken met mijn gastoma Mamis moet vertalen naar de nieuwe vrijwilligster in huis. Raak ook meer gewend aan de soms maffe gewoonte dat iedereen tegen elkaar schreeuwt, denk te lui om even naar elkaar toe te lopen. Ontdek verder dat er gewoon ubers zijn in san joaquin, geeft veel meer vrijheid om dingen zelf te doen. Zoals een coffeetour bij café Britt, die plantages door heel Costa Rica blijken te hebben. En het was 15 september, de onafhankelijkheidsdag van Costa Rica, dat vóór 1821 nog onderdeel was van Spanje. Dit wordt jaarlijks gevierd door twee nationale feestdagen, 14 september in de avond gaan de kinderen door de straten met faroles, een soort lampionnen die wij met Sint Maarten hebben. En 15 september gaan de schoolkinderen in een optocht de straten door met muziekinstrumenten, schattige pakjes en optredens waar ze een jaar lang op gestudeerd hebben. Na een uur lang in de brandende zon en 20 dezelfde optredens dit echter wel gezien en nog even hard gestudeerd voor laatste Spaans les. 

Manuel Antonio
Eindelijk zelf op pad, als eerste naar Manuel Antonio (zie route), een van de kleinste maar meest bezochte nationale parken. Dat schept wel verwachtingen in een land waar 25% van de oppervlakte nationaal park is en het leger is afgeschaft en dit geld voor behoud van de natuur wordt gebruikt.
Maar eerst ben ik met Ariel (een van de stafleden van hostel) en zijn nichtje aangesloten bij een toeristische en te dure catamaran trip op zoek naar walvissen en dolfijnen. Turend in de verte naar de zwarte stipjes die walvisvinnen zouden zijn, komen de dolfijnen ondertussen onder de boot zwemmen! Vóór de lunch op de boot nog via glijbaan op catamaran het water in gedoken, maar bij snorkelen door een kwal in mijn voorhoofd gestoken. Viel gelukkig uiteindelijk wel mee, en voorstel van gids om er overheen te plassen vriendelijk afgeslagen.
Dag erna met Louise, meisje uit Parijs en net als veel van nieuwe vrienden in de bus ontmoet, naar het nationale park geweest. Op weg naar het park wachten mannetjes je overal op om je een tour aan te bieden. Omdat mijn bijbel voor deze reis (de Lonely Planet) mij vertelde dat een tourguide niet nodig zou zijn in dit park houden we stug vol, tot de laatste guide ons weet over te halen. Vooral door met zijn lens gratis de eerste luiaard van dichtbij te laat zien, die ondanks heel dichtbij anders toch echt niet te herkennen. Door low season was de gids prima betaalbaar, en de foto's die we uiteindelijk met gebruik van zijn lens konden maken absoluut onbetaalbaar. De tour eindigde op het in 2013 verkozen mooiste strand van midden-Amerika. Tijdens een duik in het helder blauwe water en turend naar de eilanden, palmbomen en witte stranden waren Louise en ik het er ook over eens dat dit wel het paradijs leek.

Herradura
In dit plaatsje is, naast een mega grote supermarkt volgens Nederlandse Albert-Heijn standaarden, absoluut niks te beleven. Maar omdat het op de weg naar mijn volgende bestemming lag en Maddy en Nick er in een luxe Airbnb verbleven, mocht ik deze luxe met privékamer, Engelstalige tv en min of meer privézwembad ook meemaken voor een nacht. Maddy en Nick zijn broer en zus uit Californië en ontmoette ik al de eerste nacht in Costa Rica. Toen nog vol goede moed op weg naar een boerderij, waar ze vooraf geld hadden betaald voor onderdak en eten en er een maand zouden werken. Maar toen ik ze een week later toevallig tegenkwam op een busstation bleken ze de boerderij al na een week te hebben verlaten. De eigenaren van de boerderij behandelenden de dieren zeer slecht, en Maddy en Nick waren zelf ook half ondervoed door hard werken en alleen rijst met wat groenten te eten. Toen contact gehouden en ze dus voor de derde keer gezien. Hele relaxte avond met volop eten, fijne gesprekken en bankhangen voor de tv zoals thuis.

Tamarindo
Tamarindo is een toeristische plek aan de oostkust van Costa Rica. Op aanraden van Frederike, die de hele reis al voor mij had gemaakt, in idyllisch hostel la Botella con Leche aangekomen. Oudste hostel van Tamarindo en vorig jaar door een jong Canadees-Argentijns stel met twee kleine kinderen overgenomen. Relatief rustig door low season, maar daardoor ontstond in de vier dagen dat ik er was een hechte groep van alle mensen die er verbleven. Deze dagen overigens heel weinig gedaan en afwisseling werd gezocht door elke dag een andere kroeg of een dag het zwembad bij het hostel af te wisselen voor het zwembad bij een luxe hotel waar de cocktails aan de bar ín het zwembad werden geserveerd.

Monteverde
Gisteren in Santa Elena aangekomen, een klein dorp bij Monteverde cloudforest, dat inderdaad heel erg bewolkt is. Vanochtend met Louise en 5 andere Fransen een 5 uur durende hike gemaakt, weinig dieren gezien maar hele mooie natuur, zie foto's!