8. van -5 in de sneeuw naar +35 in de zon

Medellin, Colombia

Afgelopen weken waren ontzettend afwisselend. Na een paar maanden backpacken (en werken) met weinig ritme of serieus leren waren de twee weken in Medellin vol met Spaans les, op tijd naar bed, sporten en thuisstudie best fijn. Ik woonde bij een ontzettend lief en behulpzaam Colombiaans gezin, wat de schoonfamilie van de taalschooleigenaar bleek te zijn. Had hij niks van gezegd in eerste instantie, maar wel dat ik het zeker naar mijn zin ging hebben. Vond het inderdaad heerlijk, weer even mijn eigen kamer, beneden bij de parkeerplaats van het appartementencomplex een sportzaaltje en zwembad met jacuzzi. Mijn gastvader zag het als persoonlijke taak mij Spaans te leren. Hij kwam dan ook geregeld aankloppen als ik boven mijn spaans boeken hing met een vraag als: Wat vind jij er nou van dat Trump de nieuwe president van Amerika is? Of: Hoe is de politiek in Nederland geregeld? En samen met wat hulp van het woordenboek en het eindeloze geduld van de hele familie kon ik er nog antwoord op geven ook, in het spaans!

Nederland

Daarna in eerste instantie niet gepland maar toch twee weken later terug in Nederland, zelfs het vieze weer (en niet continu zweten van de hitte) was heerlijk. Voor de wintersport nog drie dagen in het Laurentius ziekenhuis meegelopen om de echoscopie een beetje onder de knie te krijgen. Erg handig voor vervolgwerk bij floating doctors. En ook nog een praatje over Floating Doctors gegeven bij de Rotary van papa. Na een bezoekje bij m'n oude tandarts, waar ik een grote zak tandenborstels en tandpasta kreeg om uit te delen in Panama, weer helemaal klaar voor de terugkeer naar Amerika. Maar eerst nog een weekje naar de sneeuw voor wat quality time met de family. En gezien die waarschijnlijk de enigste zijn die deze blog lezen hoef ik daar niks over te vertellen! :)

Bocas del Toro, Panama

Nu ik deze blog typ heb ik alweer 3 weken werken bij Floating Doctors (FD) erop zitten. Een groot verschil met de eerste keer vrijwilligen, een stuk meer verantwoordelijkheden en taken. En daardoor ook veel meer werk, maar gelukkig ook veel meer leren. Niet alleen medisch, maar ook over leiderschap binnen een grote vrijwilligersorganisatie en de organisatie binnen de Panamese gezondheidszorg.

In het eerste weekend Valentina nog even gezien, een vriendinnetje van de vorige keer. Zij woont in Bocas del Toro maar studeert geneeskunde in Panamastad. Blijkbaar zijn er te weinig studenten in haar klas, waardoor ze binnenkort naar Polen moet om haar studie af te maken. 

De eerste week bij FD begonnen we gelijk met een multiday naar een van de communities waar ik vorig jaar ook ben geweest, Playa Verde. Een prachtig strand met om je heen groene palmbomen en een zon die aan het einde van de werkdag in zee verdwijnt. Dit was tevens de clinic waar ik vorige keer op een indrukwekkend huisbezoek ging bij een oud vrouwtje boven op de berg. Ook deze keer was ze weer flink ziek, maar ben ik alleen bij de follow-up bij haar mee gaan kijken. Gelukkig knapte ze goed op. Ze voelde zich in ieder geval nog jong, 86 jaar dacht ze. Maar na controle kwamen we erachter dat ze er 10 jaar naast zat. Kan gebeuren op 96-jarige leeftijd natuurlijk,maar ook familie had geen idee hoe oud oma was. Niet de eerste keer dat we dat zagen, blijkbaar is een verjaardag minder belangrijk hier. De clinic in Playa Verde was bovendien onwijs druk, meer dan 100 patienten op een dag gezien (normaal rond de 70/80). Daardoor zelfs mensen naar huis moeten sturen om ze de volgende dag terug te laten komen. Tweede dag kwam er in de avond na opnieuw een volle dag nog een patient met de heup uit de kom. Zelf niet bij betrokken geweest, maar wel toegekeken hoe Luis de heup, na de patient met ketamine gesedeerd te hebben, weer terugtrok in de kom. Met heel wat gekraak ook, waarschijnlijk waren er tijdens het bootongeluk dat de man had gehad ook wat botten gebroken. Bovendien had het 7 uur gekost voordat hij bij ons was na het ongeluk, en was hij ook nog een doof en snapte niks van wat er gebeurde. Bizar dat als het FD team er niet was geweest hij waarschijnlijk nog veel langer op hulp had moeten wachten of de oversteek naar het vaste land (een paar uur over open zee) zonder pijnstilling had moeten maken. De laatste dag had ik de eer om de geestelijke van het dorp te mogen behandelen. Na zijn vragen te hebben beantwoord over hoge bloeddruk en pijnstilling hadden Rachel en ik nog wel wat vragen. Wat het houten (tover)stokje was die hij bij zich droeg? Nou dat is een geheimenstok. Ow? Wat voor geheimen zitten er in die stok dan? Tja, dat is geheim... Ach, we hebben het geprobeerd. Ander moment dat ik niet snel zal vergeten, terwijl het in Nederland niemand zou verbazen. Een jongen van een jaar of 17 komt zelf om condooms vragen! Dit maakte mij echt heel gelukkig. We proberen zo veel uitleg over preventie te geven. Maar de mannen in dit gebied weigeren normaal een condoom te dragen. Nu zijn het nog niet eens zoveel SOA's, maar wel ontzettend veel 14-jarige meisjes die zwanger zijn.Ook komen er elke clinic meer vrouwen vragen om een depo Provero shot, een injectie met hormonen zodat vrouwen 3 maanden niet zwanger kunnen worden. Mooi om te merken dat door de bezoeken van FD afgelopen jaren de cultuur wat verandert en mensen proactiever worden in hun eigen welzijn.

Weekend in Bocas town, met een productieve zaterdag vol sport, studie en werk en die avond op stap geweest, om vervolgens de zondag de hele dag brak op een terras nog minder dan niks uit te voeren. Zaterdag wel een heftig verhaal te horen gekregen. Familie van het nabijgelegen dorp kwam met een 4 dagen oud babietje (en al die dagen koorts) naar onze base. Gelukkig was er een arts aanwezig, die uiteindelijk het kindje heeft moeten reanimeren. Helaas zonder succes. Hele situatie had veel indruk gemaakt op iedereen die erbij was, daardoor veel tijd besteed aan evaluatie week erna. Goed om te zien hoe professioneel alles ging en het hele incident ook wordt gebruikt om de werkprocedures te verbeteren. Belangrijkste leerpunt bleek dat we de dorpen gaan lesgeven, met de boodschap dat een pasgeborenen met koorts direct naar het ziekenhuis moet. Typisch voorbeeld wel van de gewoonte die hier bestaat om zo lang te wachten met naar het ziekenhuis gaan tot het te laat is.

Die zondagavond krijgen we 15 nieuwe vrijwilligers, wat er normaal een stuk of 4 zijn. Gelukkig blijven de meeste een maandje, waardoor het namen leren toch wel handig is en ook leuker om de mensen wat beter te leren kennen. De nieuwe week twee single day clinics, en de eerste keer als RLMP (relief lead medical providor) een caseround geleid over tuberculose. Een klein praatje en vooral discussie in de groep leiden over het onderwerp. Dag erna gelijk ook mijn eerste follow-up geleid. Weer terug naar de dorpen van afgelopen week om zieke patienten te zien of nog even dat ene huidbeeld te controleren waar zorgen over waren. 

Toen een weekendje Boquette, een stad 3 uur naar het zuiden. Hier heeft ene Phil een behoorlijke villa gebouwd, en met een deel van zijn overige geld sponsort hij Floating Doctors graag. Bij die sponsoring hoort ook het mogen gebruiken van zijn gastenverblijf, bestaande uit twee grote slaapkamers met ieder een eigen badkamer en nog een woongedeelte uitkijkend over zijn tuin en een van de bergen rondom Boquette. Elke dag schijnt hij een regenboog te zien door de mistwolken die om de berg hangen. Zo ook op de dagen die wij wakker werden in Boquette. Met 4 andere stafleden van FD en nog twee vrienden van het Peace Corps beklommen we vulkaan Baru. Pittige hike met helaas geen uitzicht door de wolken. Kapot en licht teleurgesteld weer terug, maar gelukkig de rest van het weekend nog de tijd voor uitrusten en genieten van lekkere eten en drinken in Boquette. Zaterdagavond uitgenodigd door Phil voor cocktails aan zijn privebar in huis, wat minder gezellig was dan het klinkt. Want naast dat wij het fantastisch vinden wat Phil doet voor floating doctors, vindt hij dat zelf ook. Absoluut geen ander onderwerp tussen zijn heldenverhalen te krijgen. Maargoed, hadden we graag over voor het mogen logeren in zijn mansion. 

De nieuwe werkweek naar twee dorpen in de buurt en lekker op tijd klaar. Laatste helaas met nog een prikaccident van een van de vrijwilligers. Weer wat nieuws geleerd, hele protocol doorgelopen en vrijdag met de patient die de bron van het prikaccident was naar het ziekenhuis geweest om in mijn beste spaans uit te leggen dat we een HIV sneltest nodig hadden. Gelukkig negatief en geen maand lange behandeling voor het meisje die was geprikt. Vrijdagmiddag hadden we iets eerder vrij genomen en in het water gelegen. Kwam wel nog een patient onverwacht naar base, dus toen mijn eerste consult in bikini gedaan. Waarschijnlijk cellulitis, onsteking onderhuids vetweefsel, waar we de medicijnen niet voor hadden op base, dus toch maar naar het ziekenhuis gestuurd. 

Dit weekend voor het eerst op base gebleven,  kijken hoe dat bevalt. Tot nu toe (zondagochtend) in ieder geval heel goed. Elke dag beginnen met een kleine workout. Helaas zijn de steigers een beetje gevaarlijk om op hard te lopen, maar met touwtje springen en zwemmen toch nog een beetje cardio. Na een paar baantjes te hebben getrokken om de boei in het midden van onze baai even op de steiger gelegen om op te drogen, beetje gekletst met jongetje van dorp naast ons die aan het vissen was. En toen ik net mijn ogen had gesloten hoor ik opeens iets groots in het water plonsen. Kijk ik naast me en zie precies op de plek waar ik net baantjes aan het trekken was twee prachtige dolfijnen. Hangen een tijdje stil aan de oppervlakte, hoor de adem door het blaasgat komen en verder complete stilte, zelfs de visserjongen heeft niks door. Even een dilemma, ren ik weg om mijn camera te halen? Nee natuurlijk niet, dan is het moment voorbij. Na misschien 10 seconden maken ze een voor een een klein en soepel sprongetje en verdwijnen ze onder water.... Zo mooi, en zo dichtbij