6. Van witte zandstranden naar witte poeder steden

...en elke keer neem ik me weer voor op tijd een nieuwe blog te schrijven om niks te vergeten. Maar elke keer word ik weer opgeslokt door het reizen, wat eigenlijk alleen maar goed is natuurlijk. Nu heb ik echter een plek gevonden zónder afleiding. Daarvoor ben ik vanuit Santa Marta (in het noorden van Colombia) een kwartier naar een bushalte gelopen, van daar een busje van drie kwartier naar Minca en toen nog een kwartiertje een berg opgelopen. Niet eens zo heel ver weg van de bewoonde wereld dus, maar dit hostel heeft géén internet! Het enige wat hier voor afleiding zorgt is het uitzicht. Een vallei van groene bergen met in de verte Santa Marta en daarachter de zee. Een perfecte plek om weer even tot bezinning te komen en terug te kijken op afgelopen weken. 

Aruba
Na floating doctors in de bush, alleen maar Engels praten met een internationaal team, rijst en bonen eten en slapen in een hangmat, was het nu tijd voor luxe, tussen de Nederlanders (en dikke Amerikanen die uit de cruiseschepen kwamen rollen), logeren in een heerlijk huis bij Michiel (vader van Tessa) en mijn lieve Hollandse vriendinnetjes Tess en Flip. Een week met vooral strand, heerlijk eten en cocktails. Maar ook de nodige actie op de jetski, cruisen over het rotsachtige noorden van Aruba met gele jeep, dansen in de club, snorkelen en een wipe-out parcour op het water. Bizar aan Aruba is dat letterlijk alles geïmporteerd is (zelfs de palmbomen!) en daarom ook heel duur. Hoewel de pepernoten uit de jumbofood het geld meer dan waard waren. Tess ging wat eerder naar huis en daarna hebben Flip en ik nog even in een hostel gelogeerd, inclusief zwembad en een eigenaresse die naar mijn mening iets te veel in Venezuela was geweest, waar de plastische chirurgie blijkbaar en stukje goedkoper is.

 
Colombia
Na bevestiging van een arts uit het lokale ziekenhuis in Aruba dat de administratie helaas op Caribisch tempo ging en ik het niet ging halen in december nog aan de slag te kunnen in het ziekenhuis besloot ik gelijk een vlucht te boeken. Via een Colombiaanse collega in Panama hoorde ik dat er zeker wel werk voor me zou zijn, en iedere andere reiziger so far leek Colombia als favoriete reisbestemming aan te geven, dus dat moest ik met eigen ogen zien. 

Bogota 
Twee dagen later vloog ik naar Bogota, hoofdstad van Colombia. Een grote maar deels ook grauwe stad, en koud! Dat had ik naast de nachtbussen met bizar hoge airco de afgelopen maanden niet  meer meegemaakt, dus even acclimatiseren. Toen ik aankwam was net het vliegtuig met Colombiaans voetbalteam neergestort en overal op tv. Uiteindelijk een aantal dagen in Bogota doorgebracht met een lokale guide. Carlos, goede vriend van Luis (Colombiaanse collega in Panama), zou mij op de tweede dag komen ophalen op zijn motor. Nou leek mij dit idee allemaal wel stoer, maar toch Luis maar even appen of dat allemaal wel veilig was. Kwam hij mij de dag erna ophalen op een ieniemiene scootertje. Toch iets minder stoer, wel praktisch en veilig. Absoluut een stuk beter dan de auto, want het verkeer in Bogota staat continu muurvast. Carlos was een zeer enthousiaste guide, maar sprak alleen maar Spaans, dus de dagen waren ook nog eens zeer goede Spaans les. Hij doet freelancewerk in webdesign en had dus alle tijd, ook doordeweeks, om mij op te halen op z'n scootertje en la candelaria (oude stadsgedeelte), een vlooienmarkt en el mirrador (uitzicht over heel Bogota) te laten zien. Op zondag wordt een deel van de grote straten afgesloten van verkeer en ontstaat en een soort marathon van fietsers en hardlopers, ideaal om zelf het hardlopen weer eens op te pakken. Behoorlijk zwaar, toch al een tijdje niks gedaan en veel heuvels. Maandagnacht pak ik de nachtbus naar Medellin, en Carlos staat erop dat hij mij brengt omdat het toch in de buurt is. Maar tussen ticket kopen en vertrek van bus hebben we nog 3 uur de tijd, dus even spullen afzetten bij zijn huis waar zijn halve familie ook blijkt te zijn. We gaan met z'n allen nog even snel pizza eten, gaat allemaal op Colombiaans tempo en is erg gezellig dus zijn veel te laat voor de bus. Gelukkig houdt deze ook de Colombiaanse tijd aan en haal ik hem uiteindelijk op het nippertje.

Medellin
De stad van Pablo Escobar, even alle Nederlandse ideeën op een rijtje: overvallen, moorden, kidnappingen, drugs.. kortom gevaarlijk. Dag twee ga ik met een free walking tour mee naar downtown Medellin, en kom ik er vooral achter hoe veel Medellin in veiligheid erop vooruit is gegaan. De president voor de huidige president santos (velez) kwam met een smak geld vanuit de states en gaf dit voor een groot deel uit aan projecten ter bevordering van de veiligheid. Hierbij als eerste de 'ergste' delen van de stad aangepakt. Een donker plein met veel zwervers en drugsbendes werd vol gebouwd met grote lampenstaven, deze kunst verlichte het hele plein, wat de drugsbendes deed verdwijnen. De zwervers kregen onderdak in nieuw gebouwde huizen. Sloppenwijken kregen bibliotheken, en een wijk kreeg zelfs roltrappen die ik later nog een keer buiten de tour om ging bezoeken. De sloppenwijken zijn op steile hellingen gebouwd, en de roltrappen zorgen nu voor betere toegang voor de kinderen om naar school of de bibliotheken te gaan. De huizen naast de roltrappen zitten onder de graffiti, maar dit zijn vrolijke kunstwerken geworden. De trappen in de wijk hebben glijbanen, iedereen is buiten, deuren staan open, overal klinkt muziek. En wij kregen zelfs een persoonlijke show van een groep van 7 8-jarige jongetjes, die de nieuwe trappen als playground gebruikten voor hoge sprongen van de muren en andere levensgevaarlijke capriolen.
Maar even terug naar de tour, van real city tours. Door jongeren uit Medellin, die op elke vraag 'real' antwoord gaven. Over elk onderwerp. Sla dit stuk zeker over als je geen zin hebt in een lesje politiek van Colombia...
Of de stad eigenlijk zo groot was geworden omdat hij met drugsgeld is opgebouwd? Absoluut niet, de stad was al opgebouwd vóór 1980 (toen de drugsbarons en vooral Pablo escobar groot werden) Vooral koffie heeft voor de opbouw gezorgd. Waar de 'paisas' (mensen uit dit deel van het land) dan ook erg trots op zijn, en zichzelf  niet alleen anders maar vooral ook beter dan de rest van de wereld vinden. Dan natuurlijk het verdrag met de FARC, waar president Santos de Nobelprijs voor heeft gekregen. Niet perse om het resultaat van deze actie, maar in ieder geval de poging te streven naar vrede. Bijzonder is dat er grote verdeeldheid was over dit verdrag. Colombianen in de grote steden waren er absoluut niet mee eens, hoe konden de FARC-strijders nu niet gestraft worden? Maar de Colombianen buiten de grote steden, die de oorlog van dichtbij zagen, en veel dierbaren hadden verloren, wilden het liefst dat de oorlog ophield. Zij stemden dus allemaal voor, en hierdoor ontstond er een soort Brexit, waarbij de voorstemmers niet dachten dat ze zouden winnen maar dit wel met 52% deden. Dit verdrag is nu dus al in werking getreden, wat ook inhoudt dat de FARC 10 zetels heeft gekregen in het parlement. Binnenkort beginnen de onderhandelingen met ELN, de kleinere  rebellengroep in Colombia.
Goed dat even over de politiek, maar verder ook nog geleerd over de bizarre acties van Pablo escobar, gezien waar hij werd vermoord, waar hij immens grote huizen bouwde met tennisbanen en zwembaden op het dak, en uiteindelijk ook zijn laatste rustplaats bezocht. 
Ondertussen al een aantal dagen in Medellin en zo leer je heel wat mensen kennen, avonden begonnen vaak in de bar van happy buddha hostel om van daar uit op zoek te gaan naar een leuke reggeaton plek. Met Iris uit Nederland en Carmela uit Londen nog naar de kerstgekte gaan kijken in de botanische tuinen, alle lichten over de top. Zelfs windmolens en rijen met tulpen, in alle kleuren die je maar kunt bedenken. Ik verwonderde mij al eerder over deze over-de-top kerstversieringen hier, maar de gids had er ook een verklaring voor. Colombianen hebben heel wat meegemaakt, en voor de paisas geldt dat ook. Maar eigen voor dit volk is dat ze die nare dingen vergeten, of er in ieder geval niet veel over praten. In plaats daarvan pakken ze elke gelegenheid voor feest met beide handen aan en vieren dit dan ook groots.  

Uiteindelijk schrijf ik ook deze blog weer veel later af dan gepland, ondertussen alweer 3 weken verder en nu in cartagena, woops! Zie volgende blog die hopelijk wat sneller komt :)